Kredyt bankowy

Kredyt bankowy według polskiego prawa jest rodzajem cywilnoprawnego stosunku zobowiązaniowego, który łączy dłużnika z wierzycielem i ma formę umowy pisemnej pomiędzy bankiem (wierzycielem) a kredytobiorcą (dłużnikiem). Wedle zawartej umowy bank zobowiązuje się udostępnić wyznaczoną kwotę kredytu na wybrany cel, który należy bankowi zwrócić w wyznaczonym czasie. Natomiast kredytobiorca zobowiązuje się wykorzystać kredyt zgodnie z wcześniej zadeklarowanym celem, a następnie w określonym czasie zwrócić go wraz z doliczonymi odsetkami i prowizjami bankowymi.

Natura kredytu bankowego w Polsce nie jest do końca jasna, ponieważ nawet prawnicy zajmujący się prawną analizą kredytów bankowych nie mają jednego zdania na ten temat. Niektórzy z nich porównują kredyty do pożyczek, co jest dość kontrowersyjne, ponieważ forma prawna pożyczki różni się zasadniczo od kredytu bankowego i to nie tylko w punkcie, który rezerwuje udzielanie kredytów tylko dla instytucji bankowych.

Według ustawy z 1997 roku kredytobiorca może jedynie dysponować kwotą przyznanego kredytu (nie otrzymuje pieniędzy na własność) i koniecznie musi to robić według wcześniej określonych kryteriów, czyli pożyczone w ten sposób pieniądze nadal należą do banku, który po prostu je udostępnia. Natomiast w przypadku pożyczki osoba pożyczająca pieniądze może je rozdysponować na dowolny cel, ponieważ pożyczone pieniądze przechodzą na jej własność.

Kredyt bankowy może przyjąć różną formę i mieć odmienne przeznaczenie. Rozróżniamy w ten sposób kredyty odnawialne (tzw. kredyt rewolwingowy w tym karty kredytowe) i nieodnawialne, a także kredyty na określone cele np.:

• kredyt mieszkaniowy
• kredyt obrotowy
• kredyt inwestycyjny
• kredyt konsumpcyjny

Przyznanie kredytu przez bank poprzedzone jest złożeniem wniosku kredytowego, analizą zdolności kredytowej wnioskodawcy i w razie pozytywnego rozpatrzenia wniosku spisaniem umowy kredytowej.